Էներգետիկ անվտանգության մասնագետ Վահե Դավթյանը գրում է. «Ադրբեջանից խնդրել են ևս 14 միլիարդ խորանարդ մետր գազ։ Սակայն կա մի նրբերանգ.
Ադրբեջանը հայտարարում է Եվրոպա գազի արտահանումը ևս 14 միլիարդ խորանարդ մետրով ավելացնելու իր պատրաստակամության մասին։
Այնուամենայնիվ, այս հավակնոտ խոստումների հետևում թաքնված է կառուցվածքային խոցելիություն. Բաքվի ռեսուրսային բազան սահմանափակ է։ Ամենահին հանքավայրերը, այդ թվում՝ Շահ Դենիզի հանքավայրը, աստիճանաբար սպառվում են, իսկ նոր հանքավայրերի շահագործման հանձնումը չի համընթացում աճող արտաքին պարտավորություններին։ Արտահանման ներուժը պահպանելու և ընդլայնելու համար Ադրբեջանին անհրաժեշտ է գազի արտաքին աղբյուրների հասանելիություն՝ հիմնականում թուրքմենական գազի։
Սակայն հիմնական նախագծի՝ Տրանսկասպյան գազատարի իրականացումը մնում է չափազանց խնդրահարույց։ Այն պահանջում է համակարգում Իրանի և Ռուսաստանի հետ, որոնց աշխարհաքաղաքական շահերը ուղղակիորեն հակասում են այս երթուղուն, ինչպես նաև զգալի ներդրումներ և բնապահպանական թույլտվություններ՝ փակ Կասպից ծովում։
Արդյունքում, Ադրբեջանը ավելի ու ավելի է դիրքավորվում որպես էներգետիկ հանգույց, բայց ավելի ու ավելի քիչ է կարողանում հաստատել այս կարգավիճակը իրական ռեսուրսներով։
Եվրոպացի գործընկերները պետք է ավելի ուշադիր կարդան տողատակերը»:
