Նիկոլ Փաշինյանը հրապարակավ հայտարարում է. «… Ադրբեջանի նախագահի կողմից օգտագործվող բառապաշարը մեր կողմից չի ընկալվում այն տրամաբանության մեջ, որը մենք համաձայնեցրել ենք Վաշինգտոնում»:

Ի՞նչ է սա՝ խաբված բանակցողի նեղացած կեցվա՞ծք, ներքին լսարանի ու միջազգային գործընկերների մոտ դեմքը պահելու փո՞րձ: Իսկ գուցե ցանկանում է Վաշինգտոնում դրված ստորագրությունից ինչ-որ պատրվակով հե՞տ կանգնել: Առողջ դատողությամբ և իր երկրի ազգային ու անվտանգային շահը գիտակցող ղեկավարը պետք է որ հասկանար, որ իրեն օգտագործել են որպես «Նոբելյան մրցանակի մատերիալ», ներքին լսարանը (բացառությամբ իր նեղ թիմակիցների) հրաժարվում է ընդունել կեղծիքը, իսկ տարածաշրջանային գործընկերների մեծ մասը զգուշավոր կամ քննադատաբար են վերաբերվում այդ պայմանավորվածություններին: Բացի Թուրքիայից և Ադրբեջանից, տարածաշրջանի մեր բոլոր հարևանները հնարավորինս դիվանագիտորեն հասկացնում են, որ տարածաշրջանում ուժային հավասարակշռությունը խախտելով՝ մեծանում է նոր պատերազմի վտանգը, միակողմանի զիջումներով խաղաղություն չի հաստատվելու, որովհետև դա ուղղակիորեն ազդելու է հենց հարևաննների, այդ թվում՝ հնարավոր դաշնակից, անվտանգության ու կարմիր գծերի վրա:  

Բայց դա՝ առողջ դատողության դեպքում: Ակնհայտ է, որ Փաշինյանը հիմա մեկ գերնպատակ ունի՝ պահպանել իշխանությունը, որպես իր անձնական անվտանգության երաշխիք: Բացի Ադրբեջանից, ոչ մեկը հիմա չի կարող երաշխավորել, առավել ևս՝ օժանդակել, որ Փաշինյանը հաղթահարի հերթական կամ արտահերթ ընտրությունների պատնեշը: Ամեն երկիր ունի իր պատճառները, բայց դա այլ թեմա է: Նույնիսկ Ադրբեջանը չի ցանկանում վերջնական ու անբեկանելի երաշխիքներ տալ և շարունակում է Վաշինգտոնում «համաձայնեցված տրամաբանությունից» դուրս բառապաշար օգտագործել: Հիմա օրակարգային է, թե, բացի Ադրբեջանից, ո՞ւմ վրա կփորձի վաճառել իր «խաղաղության խաչմերուկը»: Գնորդները կան, բայց նրանք էլ իրենց հերթին ներքին հակասություններ ունեն և դեռ պատրաստ չեն վճարում կատարել:

Վերը մեջբերված հայտարարությամբ Փաշինյանը փորձում է ցուցադրել իր լոյալությունը բոլոր գնորդների նկատմամբ, բայց ոչ թե վաճառվելու, այլ Ադրբեջանից առավել հաստատուն երաշխիքներ կորզելու համար: Այլապես ինչպե՞ս բացատրել, որ մեկ Մեհրիբանի հետ ֆոտոսեսիա էս ցուցադրում, մեկ՝ այդպիսի հայտարարություններ անում:

Առողջ տրամաբանությունը հուշում է, որ Փաշինյանը պետք է արդեն զանգահարած լիներ «մեծ խաղաղարար» Թրամփին: Չէ՞ որ ասվել է. «խնդիրներ լինեն՝ զանգեք»: Փոխարենը՝ ԱՄՆ նախագահի «քավորությամբ» կնքված համաձայնությունների պատասխանատվությունը Փաշինյանը փորձում է բարդել տրամագծորեն հակառակ աշխարհաքաղաքական բևեռի առաջնորդների վրա: Ձեռագրը ճանաչելի է:

Տեղին է հիշել հայտնի անեկդոտը՝ մի փոքր ձևափոխված. «Ով աղիքային խանգարում ունենա, ով գնա սանատորիա»: