Իսկ նկատեցի՞ք, որ, մի «զարմանալի զուգադիպությամբ», Նիկոլ Փաշինյանն ու Իլհամ Ալիևը միաժամանակ հերթական հակառուսական ակցիան են սկսել: Փաշինյանը խորհրդային ժամանակաշրջանը վատաբանում է, իբր այդ տարիներին է, որ ներդրվել ու ձևավորվել է այն «քըխ» հայրենասիրությունը, որը 88-ին բերեց Արցախի ազատագրական պայքարին ու հաղթանակին: Ալիևն էլ Մեղադրում է Ռուսաստանին, որ 1920 թվականին «օկուպացրել» է Ադրբեջանը և խորհրդայնացրել:
Կարդացեք նույնիսկ ոչ խորհրդային մասնագիտական գրականությունն ու ժամանակի ականավոր գործիչների հուշագրությունները և կհամոզվեք, որ երկու դեպքում էլ Փաշինյանի ու Ալիևի վերջին «զուգերգը» պատմության ակնհայտ խեղաթյուրում ու դեմագոգիա է:
Նպատակը ջրի երեսին է. Ալիևը չի կարող և չի ցանկանում կորցնել Արևմուտքի՝ հատկապես բրիտանական, հովանավորչությունը, որի դիմաց հակառուսականություն է խաղարկում: Փաշինյանը ոչ մի ակնհատ հովանավորչություն արդեն չունի, բացի դատարկ խոստումներից, բայց փորձում է Ալիևի «անվտանգության վերմակից» մի կտոր էլ իր վրա քաշել: Դրա համար էլ Ալիևի շողքն է դարձել և իր ձեռքի խաղաքարտերից ամենաուժեղները սեղանի տակից փոխանցում է «կիրթ հարևանին»:
Այն, ինչը օգուստոսի 8-ին ստորագրվել է Վաշինգտոնում, ոչ մի կերպ չի կարելի անվանել հայ ժողովրդի անունից և համաձայնությամբ, ինչպես դա հիմա ցանկանում է ներկայացնել Ադրբեջանի նախագահը: Հենց դա է Նիկոլ Փաշինյանի «տնային հանձնարարությունը», այսինքն, Նիկոլ Փաշինյանը պետք է իր ստորագրությունն ամեն գնով վերածի հայ ժողովրդի համաձայնության՝ սահմանադրական հանրաքվեի կամ ընտրությունների արդյունքների միջոցով:
Դա Փաշինյանի համար գրեթե անիրագործելի «առաքելություն» է՝ բազմաթիվ պատճառներով: Բացի նրանից, որ Հայաստանում դա չի մարսվում ժողովրդի կողմից, առավել անընդունելի է տարածաշրջանային այնպիսի կարևորագույն ակտորների համար՝ ինչպիսիք են Ռուսաստանը և Իրանը, և դեռ չենք խոսում Չինաստանի ու Հնդկաստանի մասին:
Ալիևն էլ է հասկանում, որ Փաշինյանը չի կարողանալու կատարել «տնային հանձնարարությունը», և ակնհայտ սպառնում է միջամտել Հայաստանի ներքին գործերին, եթե դրսից «խանգարեն» Փաշինյանին:
Մեր մեծագույն խնդիրն այն է, որ Փաշինյանը համաձայն է ոչ թե հայ ժողովրդի, այլ՝ Ալիևի ցանկություններին:
